Korte geschiedenis van Scouting Valkenisse de Valkeniers
Ook rond Koudekerke was zo’n witte plek aangewezen, en er waren daar ook wel een paar mensen die wel wisten wat scouting was. Die organiseerden samen met het Gewestelijk Bureau in de zomer van 1980 een open middag in het oude verenigingsgebouw aan de Badhuisstraat, op de plaats waar nu de supermarkt staat.
Een geslaagde middag
Het moet een geslaagde middag zijn geweest, want er zijn een aantal mensen op afgekomen, die daarna nog lange tijd actief zijn geweest voor onze groep. Toen bleek, dat er genoeg belangstelling was, werd een eerste bestuur gevormd en de eerste leidingteams voor welpen, kabouters en verkenners. Padvindsters waren er nog te weinig, enkele meisjes draaiden dan maar mee als oudere kabouters.
De eerste opkomsten waren in oktober, de eerste installaties in december 1980.
De eerste opkomsten waren in oktober, de eerste installaties in december 1980. Iemand van District Walcheren installeerde eerst de leiding, en die installeerde dan op haar beurt de eerste jeugdleden. In elke speltak had je maar een handjevol kinderen, alles bij elkaar hooguit een stuk of twintig.
Gebouw
Dat speelde dan op vrijdagavonden en zaterdagen in de oude brandweerkazerne. Die moet je je voorstellen als een soort stenen kubus. Pas na verloop van tijd kwam er een aanrecht in te staan en nog even later werd er van hout een verdieping met een trap in gebouwd. De vloeren kregen zeil en de muren werden geel geverfd. Een verkenner van toen vertelt dat de verf zelfs in z’n onderbroek zat! Aan de buitenkant van het clubhuis zag je alleen twee grote scoutingstickers op het hout waar eerst de kazernedeur had gezeten. Vier jaar lang was dit ons clubhuis, en al die tijd waren we nog niet eens op het idee gekomen om een koffiezetapparaat te kopen! De koffie werd gewoon in een thermoskan van huis meegebracht. Groepsraden vonden trouwens meestal plaats bij bestuursleden thuis.
Leiding en bestuur
In die eerste vier jaar is er al veel leiding gestopt, en anderen waren hun loopbaan bij de groep begonnen om iets langer te blijven. Van de mensen uit die tijd zijn er een paar nog heel lang actief gebleven. Jacqueline, begonnen bij de kabouterleiding, is begin 1982 als verkennerleidster begonnen. Barbara in die zomer als welpenleidster (tot zomer 1984, om in 1985 bij de kabouters terug te keren), en Janneke werd als kabouterleidster geïnstalleerd op Baden Powelldag 1984. Het was in die tijd best moeilijk om aan goede leiding te komen omdat er natuurlijk nog geen sprake was van aanwas uit de groep zelf. Er kwamen dus mensen van andere scoutinggroepen uit Middelburg of Vlissingen, of het waren dorpelingen die scouting eigenlijk zelf nog moesten ontdekken. In het najaar van 1983 kwamen de eerste oudverkenners bij de verkennerleiding. Daarbij was ook Bennie, die nu nog in het Valkeniersbestuur zit. Bestuursleden Diny en Wouter zijn ook al in 1984 of eerder bij de groep gekomen. Verder willen we op deze plaats niet in details gaan treden, want
in de loop der jaren zijn een groot aantal bestuursleden en leidingmensen heel belangrijk geweest voor onze groep. We werken nog aan een overzicht hiervan.
Materialen en uniformen
Als je ziet wat De Valkeniers nu zoal in het materialenhok hebben liggen, schiet je gewoon in de lach als je hoort wat er die eerste jaren voorhanden was. In plaats van met sjorhout oefende men met stoelen, die dan aan elkaar werden gepionierd. De eerste tenten waren dubbeldaks tentjes van V&D en een oude blauwe
bungalowtent. Wel waren er handboeken en kompassen aangeschaft. Van zoiets als abseilen hadden we toen nog nooit gehoord. Als beginnende scoutinggroep droeg iedereen het originele uniform van Scouting Nederland, met de niet zo populaire bruine ribbroek, en de leiding van welpen en kabouters droeg groene blouses. We gebruikten natuurlijk ook de insignes van Scouting Nederland, hoewel…. In de periode 1984 – 1986 werden bij de welpen oudere insignes gebruikt, waar de rest van de groep fel op tegen was.
Programma’s
Bij de kabouters speelde men in Bambilië, bij de welpen in de Rimboe. De verkenners/padvindsters waren verdeeld in patrouilles die de namen Otters, Arenden, Tijgers, Vossen en Panters kregen. Omdat het clubhuis best klein was en ook weinig ramen had, werd er veel gespeeld op het grasveld onder de kerk en in het waterwingebied. Bij de verkenners werd ook wel eens een dropping georganiseerd. Om al die nieuwbakken uniformpjes ook wat scoutingliederen aan te leren, werden in de eerste jaren
een paar zangavonden gehouden. Er is ook voor de eerste keer een ouderavond georganiseerd in het oude verenigingsgebouw. Elke speltak had een act en er was voor de ouders een kwis waarbij dia’s werden vertoond. Andere groepsactiviteiten waren er nog nauwelijks omdat het clubhuis daarvoor ook te klein was.
Wel hadden we toen al de kerstbakjesactie, en een groepsblad: De Valkenier.
Gaandeweg begonnen we ons ook te presenteren in ’t dorp.
Bijvoorbeeld op Koninginnedag, met Heitje voor een karweitje en – later – door kerstbakjes te gaan verkopen. Ook deden we mee aan districtsactiviteiten: zwemwedstrijden, de Grote Trek, de Bamboezeurdag en de Koempoelan, de patrouille- en de kookwedstrijden.
1984: Rowans en verhuizing
Na de zomer van 1984 kwamen de eerste rowans overvliegen. Rond diezelfde tijd verraste de gemeente, die ons de brandweerkazerne verhuurde, ons met de mededeling dat we binnen twee maanden moesten verhuizen. En dat, terwijl we nog een lening van Jantje Beton moesten afbetalen voor de bouw van de verdieping… We protesteerden toch niet, want qua ruimte gingen we er flink op vooruit.
Die rowans vormden in 1985 al een hecht clubje, dat luisterde naar de naam Rowan B.V. De leden noemden zich algemeen, technisch, financieel directeur of directielid, en Jacqueline liet zich
aanduiden als controlerend inspectrice. De opmerkzame lezer herkent nu al de eerste stambeginselen…! De naam van Bas mag hier eigenlijk niet ontbreken: hij schreef een aantal prachtige ‘stukken’ in logboeken en groepsbladen.
In het nieuwe clubhuis, het oude schoolgebouw De Uitwijk aan de Middelburgsestraat, bouwde Rowan BV een eigen hok met een bar, bankstel en salontafel en… brandblusser.
Jubileumjaar en opening clubhuis
1985 was in twee opzichten jubileumjaar: De groep bestond vijf jaar, maar Scouting in Nederland bestond 75 jaar en daarom was er van alles te doen, zoals een ZeJuPiKa, voor welpen en kabouters het Jubilee-spel, en een grote Jamboree bij Apeldoorn en Hoenderloo, waaraan ook onze groep meedeed. Toen de zomerkampen achter de rug waren en het clubhuis goed en wel was ingericht, was het tijd voor een officiële opening en een
viering van het eerste lustrum van de groep. Dat gebeurde op 5 oktober. Burgemeester Plomp onthulde het Valkenest-bord en er was een personage als lakei van de koningin. Er werden ballonnen opgelaten en er was een levend ganzenbord in en rond het clubhuis met allerlei activiteiten.
1986 – 1990: De groep bloeit op
De eerste wiebelige jaren en kinderziektes waren voorbij en onder leiding en bestuur groeide een sterke motivatie om vorm te geven aan de groep.
In het grotere clubhuis konden twee speltakken tegelijk draaien en er was nu ook een koffiezetapparaat, daardoor werden de contacten tussen de leidingteams hechter.
Er was genoeg geld om materialen aan te schaffen. Dat hebben we dan ook veel gedaan: ruimtevaarders, grote witte tent en ander kampeermateriaal, grote pannen en ander kookspul, krukjes, tafeltjes, borden,
bestek, een sint- en pietenpak, kisten, EHBOmateriaal en ook sjorhout en touw zijn in die tijd veel aangeschaft.
Vermoedelijk is in 1986 het eerste kamp met twee nieuwe ruimtevaarders gehouden. Voor hikes werden nog wel de dubbeldaks Dordognes gebruikt, totdat ook een paar lichtgewicht
tentjes konden worden aangeschaft.
Door de leiding werden heel wat cursussen gevolgd. In 1987 is de Sint Bavostam opgericht door oa. de voormalig leden van Rowan BV. Ook buiten scouting om was er contact: het regende verjaardagsfeesten en op zaterdagavond ging men samen uit.
Daarnaast werd door een aantal mensen meegedaan aan activiteiten zoals de Ardennen Oriëntatie Tocht.
Jeugdleden
Deze sfeer straalde uit op de jeugdleden, die steeds langer bleven en steeds meer vriendjes en vriendinnetjes meebrachten. Toen de groep in 1980 begon waren er maar heel weinig kinderen. Maar het ledenaantal groeide langzaam maar zeker. In 1984 werd een aantal van 48 kinderen genoteerd, in 1987 waren het er al 62, in 1989 hadden we 67 leden en in 1991 werd het magische getal van 100 bereikt! In datzelfde jaar vierden we, iets te laat, ons tienjarig bestaan.
Opkomsten, groepsactiviteiten en kampen konden door ervaring steeds leuker en beter worden georganiseerd. Ook de belangstelling voor het internationale aspect van scouting groeide: rowans/sherpa’s en stam bezochten kampeerterreinen in Duitsland, Engeland, Frankrijk, België en Luxemburg. We hadden
ook een tijdje contact met een Ierse groep die weleens naar Zeeland kwam.
Rond 1990: RoShe, Bevers en Sint Bavo Stam Plus
Zo’n speltak die qua leeftijd centraal staat in de groep, maar ook vaak tussen wal en schip valt, is die van de 14-18-jarigen, de rowans en sherpa’s. Na Rowan BV waren nieuwe verkenners komen overvliegen. Pieter (eerder directielid van Rowan BV) ging vanaf 1988 deze speltak begeleiden en in die tijd zijn we de
afkorting Roshe gaan gebruiken. Roshe was heel actief, er werd druk gekampeerd, het abseilen (vanuit het hoge zijraampje van De Uitwijk) werd uitgevonden en men deed mee aan het populaire landelijke BACU-kamp.
In (jaartal – 1992??) werd de groep verrijkt met een nieuwe speltak: de bevers. Sjaak, Marco en Sandra
(jeugdleden uit de eerste jaren) namen de leiding op zich.
Stammensplitsing
In 1992 ontstond nog een merkwaardig probleem. Een nieuwe generatie roshe-op-stamleeftijd wilde overvliegen naar de stam, maar er was een leeftijdskloof tussen deze mensen en de
bestaande Sint Bavo Stam (SBS). De leden van de SBS kregen wel steeds minder tijd, maar wilden toch hun stamtijd nog niet afsluiten. Velen zaten toen ook nog in de leiding. Er is toen door hun een tweede stam opgericht onder de naam SBSplus, zodat voor de jongere groep de naam Sint Bavo Stam beschikbaar bleef.
Niet lang daarna deed zich trouwens weer zoiets voor. Enkele oud-stamleden opereerden toen onder de naam Stampotje. Dit stampotje heeft zich uiteindelijk toch bij de SBSplus gevoegd, en
nog steeds is dit een hechte vriendengroep met 17 (oud- )Valkeniers, die jaarlijks ongeveer 8 opkomsten/weekends houden.
Alweer verhuizen?
Vanaf 1989 klonken er hardnekkige geruchten dat we het clubhuis weer uit moesten. Het heeft uiteindelijk tot 1994 geduurd voor we in De Wip terechtkwamen. Daartussen vielen dus zo’n vijf jaren van gesteggel om een goed clubhuis. Dat eindigde zo ongeveer met een smeekbede van onze groepsvoorzitter aan het adres van de gemeenteraad: “We zitten nu al drie jaar op de wip…., mogen we er nu alstublieft, eindelijk, gewoon in?!?!” Dit dramatische verzoek was tekenend voor alle zorg die we in die tijd hadden om een goed onderdak, en de
energie die er al die tijd in dit proces was gestoken.